Throughout the highly stylized work

Throughout the highly stylized work of internationally celebrated Dutch photographer Erwin Olaf (b. 1959), a provocative tension reigns. Form and content are constantly in dialogue. Be it the frisson generated in the space between the polished, apparent artificiality of his surfaces, and the depth of emotion they express—or the conflict between their power to speak to universal aspects of human experience and their surreal, not-of-this-world perfection—his photographs give voice to the unspoken and bring the overlooked to light, saying everything by saying nothing at all.


Olaf’s impeccably orchestrated sets achieve a level of aesthetic consistency precisely because he builds them all from floor to ceiling, creating perfect stages on which to enact moments of awkwardness, shame, or humiliation—the grievous emotions and impulses we might all wish to repress. To that end, his images appear both candid and supremely self-conscious, natural and posed at once; and though they have the clarity and naturalism achieved only by photography, in composition, tone, and gesture they have the mood of a painting.

Silence pervades his images like a soft afternoon light, and his subjects never relate to one another, captured instead during quiet, private moments—but their gestures and postures speak volumes. His subjects are always pictures of perfection, their hair coiffed just so, makeup applied impeccably. They wear figure-constricting dresses and nicely tailored suits, and they have perfect homes to match. But in the static stillness and sterility of their environments, volcanoes of repressed emotion—desire, grief, regret—seem poised to erupt. Rather than confronting viewers, their gazes are often downcast or averted, heightening the dramatic power. They turn away from the camera or stare listlessly at the wall, conveying the raw experiences that overwhelm us all in the moments when no one is looking

Resultaten (Nederlands) 1:

Door het zeer gestileerde werk van internationaal beroemde fotograaf Erwin Olaf (b. 1959) heerst een provocerende spanning. Vorm en inhoud zijn voortdurend in dialoog. Worden het de frisson gegenereerd in de ruimte tussen de gepolijste, duidelijk kunstmatigheid van zijn oppervlakken, en de diepte van emotie zij uiten — of het conflict tussen hun macht om te spreken met universele aspecten van de menselijke ervaring en hun perfectie surrealistisch, niet van deze wereld — zijn foto's stem geven de onuitgesproken en brengen het over het hoofd gezien aan het licht, zeggen alles door te zeggen niets helemaal.OLAF onberispelijk georkestreerde sets een niveau van esthetische samenhang bereiken, juist omdat hij hen bouwt allen van vloer tot plafond, maken perfect stadia waarop uit te vaardigen momenten van onhandigheid, schaamte, of de vernedering — de pijnlijke emoties en de impulsen die wij allen wensen kunnen te onderdrukken. Te dien einde verschijnen zijn beelden zowel spontane en uiterst zelfbewuste, natuurlijke en gestelde tegelijk; en al ze hebben de duidelijkheid en naturalisme bereikt alleen door fotografie, in samenstelling, Toon en gebaar hebben zij de stemming van een schilderij.Stilte doordringt zijn beelden als een zachte middag licht, en zijn onderwerpen nooit betrekking hebben op elkaar, gevangen in plaats daarvan tijdens rustige, prive-momenten — maar hun gebaren en houdingen spreken boekdelen. Zijn onderwerpen zijn altijd foto's van perfectie, hun haar gekapte gewoon zo, make-up toegepast onberispelijk. Ze dragen figuur-beklemmende jurken en mooi maatpakken, en ze hebben huizen aan perfect. Maar in de statische stilte en steriliteit van hun omgeving, vulkanen van onderdrukte emotie — verlangen, verdriet, teleurstelling — lijken klaar uitbarsten. In plaats van confrontatie met kijkers, zijn hun gazes vaak neergeslagen of afgewend, verhooging de dramatische kracht. Zij wenden zich af van de camera of lusteloos staren op de muur, de ruwe ervaringen die ons allemaal in de momenten wanneer niemand kijkt overweldigen overbrengen

Resultaten (Nederlands) 2:

Doorheen de sterk gestileerde werk van de internationaal gevierde Nederlandse fotograaf Erwin Olaf (b. 1959), een provocerende spanning heerst. Vorm en inhoud zijn voortdurend in dialoog. Of het nu de frisson gegenereerd in de ruimte tussen de gepolijste, schijnbare kunstmatigheid van zijn oppervlakken, en de diepte van de emotie drukken zij-of het conflict tussen hun vermogen om de universele aspecten van de menselijke ervaring te spreken en hun surrealistische, niet-van-dit- wereld perfectie-zijn foto's geven een stem aan de onuitgesproken en breng het over het hoofd gezien aan het licht, zeggen alles door te zeggen helemaal niets. Olaf's perfect georkestreerd sets bereiken van een niveau van esthetische consistentie juist omdat hij ze allemaal bouwt van vloer tot plafond, het creëren van een perfecte etappes op die momenten van onhandigheid, schaamte of vernedering-de pijnlijke emoties en impulsen zouden we allemaal willen onderdrukken vaardigen. Daartoe zijn beelden verschijnen zowel openhartige en uiterst zelfbewuste, natuurlijke en poseerde in een keer; en al hebben ze de helderheid en het naturalisme alleen bereikt door de fotografie, in compositie, toon en gebaar hebben ze de sfeer van een schilderij. Stilte doordringt zijn beelden als een zachte middag licht, en zijn onderdanen nooit met elkaar omgaan, in plaats veroverde tijdens rustige, prive-momenten, maar hun gebaren en houdingen spreken boekdelen. Zijn onderwerpen zijn altijd foto's van perfectie, hun haar gekapte gewoon zo, make-up onberispelijk toegepast. Ze dragen-figuur vernauwen jurken en mooi maatpakken, en ze hebben een perfecte woningen aan te passen. Maar in de statische stilte en steriliteit van hun omgeving, vulkanen van onderdrukte emotie-verlangen, verdriet, spijt, lijken klaar om uitbarsten. Eerder dan te confronteren kijkers, hun blikken zijn vaak neerslachtig of afgewend, verhoogde de dramatische kracht. Zij zich afwenden van de camera of staren lusteloos op de muur, het overbrengen van de ruwe ervaringen die ons allen overweldigen in de momenten wanneer niemand kijkt